Lelo, lelo. Pero lelo, leliño, disque voltei a casa aquel meu primeiro día de escola. E ao interrogatorio da miña nai, seica daba respostas rotundas e tan convencidas que facían rir.

- E dis que é máis guapa cá túa curmá Mila? (Hei de aclarar que a miña curmá, loira e moderna porque estaba a estudar en Santiago e que me levaba polo menos quince anos, era para min o canon ideal da beleza feminina naqueles tempos).

- É, si, máis guapa ca Mila.

- E que Mamá? -dicía meu pai contendo a risa- É máis guapa que Mamá?

- Oouh! Moitísimo máis.

E todos escachaban a rir, coma se tivese contado un chiste, un daqueles nos que ían un inglés, un francés e un español, e este era sempre o máis listo dos tres. E eu non debía de comprender nada daquelas gargalladas, porque estaba a falar moi serio e o asunto non me parecía ningunha broma.

- É guapísima, Mamá, e que ben ole...

Iso si que o lembro. Aquel arrecendo a lavanda e a herba fresca e chuchamel, que te invadía cando ías corrixir o copiado ao seu carón. Demorabas todo o tempo posible naquela gloria, ata que te espertaba o cheiro a bosta dos zapatóns dalgún compañeiro que xa arrempuxaba naquela impaciente fila da mesa da mestra.

- Quen o ía dicir, a primeira mestra, o primeiro amor. Estámosche aviados, Carmiña, este neno vai ser un donjuan.

Naquela escoliña dos anos nos que o home soñaba coa viaxe inminente á lúa, o recreo era unha horta cun limoeiro, baixo o que xogabamos a Tarzán e, nas tardes de chuvia, a mestra repartía coloridos tacos de madeira para facermos torres e palacios, ou, se pasabas a revisión das mans limpas, as bólas dunha plastilina de cor incerta que viña nunha caixa de cartón.

Un día chegou o desengano. Por ter estado a xogar coa terra no recreo, entrei coas mans lixadas e a mestra negoume a plastilina. Debín comprender naquel intre que o contrario do amor non é o odio, senón o desprezo, e odiei e amei a un tempo á miña mestra.

O home chegou por fin á lúa aquel verán, e descubriu que o astro tiña dúas caras. O rostro amable e luminoso que durante milenios estivo a ver desde a terra, volvíase árido, desolado, irrespirable unha vez alcanzado. Eu tamén baixei da lúa naquel ano de 1969.

Paco Lojo. Mestre de 3º B.

Sole trouxo un escrito no que nos conta cousas que lle contou a súa avoa.

A miña avoa chámase Mª Soledad Lema Martínez, coñecida por Marisol.

Cando era pequena gustáballe moito estudar.

O colexio que tiña máis cerca era o colexio dos Muíños. Tiña que ir andando e os días de chuvia tiña que ir cunha chaqueta na cabeza para non mollarse porque, se levaba o paraugas, rompíalle co vento que facía.

Non podía ir todos os días ó colexio porque tiña que ir cos seus pais levar as vacas a pastar.

Había que ir todos os domingos á misa.

As bonecas que tiñan ela e as súas irmás eran as espigas do millo e a veces incluso paus con trapos ou roupa vella. Non tiñan televisión, só escoitaban a radio.

A avoa De Sheila Rey  (Mª Jesús Sar Barrientos) contoulle esta historia e a neta fixo de secretaria copiándoa.

 

Chámome Mª Jesús e cando era pequena, eu e a miña irmá fomos ao colexio de Muxía. Había un colexio para nenos e outro para nenas. No recreo xuntabamonos todos e xogabamos ao brilé, á estornela...

Algúns días faciamos actividades como coser, bordar...Encantábame facelo. Pero cando tiñamos doce anos, a nosa vida cambiou. Os nosos pais emigraron a Venezuela, como tiñan que traballar, internáronnos nun colexio chamado Nazaret e, casualmente, había unha monxa galega que era coxa e eu,  como era moi traviesa e mais bruta, chamáballe “a coxa” e ela dábame coscorróns.

Cando estabamos en clase, tiñamos unhas cartulinas para apuntar o comportamento. A miña irmá tíñaa limpa e eu, chea de faltas. Non teño moi bo recordo desa época porque as monxas foron moi crueles comigo porque tiña un problema e mexábame na cama. Tiña que lavar eu a roupa fóra e as monxas avergonzábanme ante as miñas amigas.

 ___________________________________________________________________________________

María Paz Toja, en canto chegou á casa preguntoulle ó seu avó pola súa época de escola e xa trouxo isto anotado e ademais cun debuxo.

Son María Paz Toja e meu avó, Jesús Paz Paz, contoume que cando era pequeno ía ó colexio nunha egua e leváballe ó profesor un saco de millo para que o profesor fixera broa, porque tiña moitos fillos. Meu avó ía enriba do saco de millo que ía enriba da egua.

Arrincamos!

Corre o tempo que mete medo!
Esta expresión ven que nin pintada para reflectir o que nos pasa: antonte eramos nós os que iamos á escola, e hoxe levamos a fillos e netos...
Por esta razón invitamos a toda a comunidade educativa a participar nunha recolleita moi especial: historias e fotos. Historias nas que contemos cousas que nos pasaron cando nós eramos cativos e fotos nas que aparecemos cos compañeiros (de excursión, no recreo xogando ó brilé, bailando unhas buxainas ou na entrada do colexio co mestre daquel ano...)
Contamos coa vosa colaboración. Agradecémola de antemán.
Saúdos desde o Equipo de Dinamización Lingüística do colexio de Os Muíños.